Մի անգամ մանկատուն է գալիս մի զույգ, որ իրենց համար աղջնակ ընտրեն կամ որդի... տեսնում են մի հիասքանչ տղայի պատուհանի մոտ կանգնած ու մոտենում են նրան... Կինը նրան սիրալիր ասում է.
_ Ինչ գեղեցիկ փոքրիկ ես: Դու մեզ շատ ես դուր գալիս: Մենք քեզ սիրով կտանենք մեզ հետ...
Բայց տղան լռում էր... ու այդ պահին կինն ասաց.
_ Բայց ինչու ես լռում? տե'ս, մենք քեզ մեքենա ենք բերել, ահա և համեղ շոկոլադները...
_ Շնորհակալությու'ն,_ ցածրաձայն ասաց նա,_ բայց աստեղ խաղալիքներ շատ կան, էլ ինչ ունեք Ձեզ մոտ երեխաների համար?,_ հույսերով լի` հարցրեց տղան:
Կինն ու ամուսինը նայեցին իրար, ու ամուսինը ասաց.
_ Դե', մենք տուն ունենք, ամառանոց, ավտոմեքենա:
_ Միայն տղա չունեք..,_ ցածր ձայնով հավելեց տղան:
_ Ասա', էլ ինչ ես ուզում? եթե կարողանանք, կգնենք:
Բայց տղան տխուր նայում էր նրանց... ու հանկարծ արցունքերը գլորվեցին...ամուսինները չէին ուզում որևէ բան ասել,որ ավելի չվանեին իրենցից տղային...
_ Ինձ ոչինչ է պետք չէ, ես միայն ուզում եմ,որ ինձ սիրեն:
Ամուսինները ամաչեցին, որ սիրո մասին նրանք որևէ բառ անգամ չէին ասել տղային...
Տղայի սիրտը հեկեկում էր... ինչ էին նրանք առաջարկում? խաղալիքներ, քաղցրավենքիներ, հարստություն... ես միայն մայրական ու հայրական սեր եմ ուզում...
Տղան կանգնեց ու ասաց.
_ Ես գնում եմ...Դեռ առաջին քայլն էր չէր արել, երբ կինը ասաց._ Սիրելի', հավատա, մենք քեզ սիրում ենք, մի' գնա, եղի'ր մեր տղան, ՈՐԴԻ'Ս...Տղան մոտեցավ նրանց, գրկեց ու սկսեց լաց լինել մոր ու հոր գրկում, երբ լսեց իր անունը` ՈՐԴԻՍ