Կինն ու ամուսինը միասին էին երեսուն տարի... այդ օրը, երբ լրանում էր ամուսնության երեսուն տարին... սովորականի պես կինը ոչ այնքան մեծ հաց էր թխում... Նախաճաշին նա հացը երկարությամբ բաժանեց երկու մասի և երկու հացերի վրա էլ կարագ քսեց ուինչպես միշտ հացի վերևամասը պետք է ամուսնուն տար... բայց հանկարծ մտածեց. ''Մեր ամուսնության երեսուներորդ տարվա օրը ես ուզում եմ ինքս ուտել հացի վերևամասը... ես դրա մասին երազել եմ երեսուն տարի ու կարծում եմ` արժանի եմ... օրինակելի մայր եմ եղել, մեծացրել եմ հրաշք տղաների, տունը կարգուկանոնի մեջ եմ պահել''...
Կինն այս անգամ հացի ներքևի մասն է տալիս ամուսնուն, բայց այսպիսի բան նա իրեն երեսուն տարում թույլ չէր տվել...
Ամուսինը վերցրեց հացն ու ժպիտով ասաց.
_ Ինչպիսի անգնահատելի նվեր դու ինձ արեցիր այսօր... մանկությունից դեռևս ես հացի չոր ներքևամասն եմ սիրել, բայց չեմ կերել, որովհետև միշտ մտածել եմ,որ դա քո բաժինն է
Կինն այս անգամ հացի ներքևի մասն է տալիս ամուսնուն, բայց այսպիսի բան նա իրեն երեսուն տարում թույլ չէր տվել...
Ամուսինը վերցրեց հացն ու ժպիտով ասաց.
_ Ինչպիսի անգնահատելի նվեր դու ինձ արեցիր այսօր... մանկությունից դեռևս ես հացի չոր ներքևամասն եմ սիրել, բայց չեմ կերել, որովհետև միշտ մտածել եմ,որ դա քո բաժինն է
